Gloeidraadwikkeling van glasvezel

Gloeidraadwikkeling

Het wikkelen van gloeidraden is een fabricagetechniek die voornamelijk wordt gebruikt om open (cilindrische) of gesloten structuren (drukvaten of opslagtanks) te vervaardigen. Het proces omvat het onder spanning wikkelen van filamenten op een mannelijke mal. De doorn roteert terwijl het windoog op de wagen horizontaal beweegt om de vezel in het gewenste patroon te leggen. De meest voorkomende filamenten zijn koolstofvezel of glasvezel, die tijdens het wikkelen worden bedekt met kunsthars. Zodra de doorn volledig is bedekt tot de vereiste dikte, zal de hars uitharden. Meestal wordt de doorn voor dit doel in een oven geplaatst, hoewel soms stralingsverwarmers worden gebruikt terwijl de doorn nog in de machine draait. Nadat de hars is uitgehard, wordt de kernstaaf eruit gehaald, waardoor een hol eindproduct achterblijft. Voor sommige producten (zoals gasflessen) is de "doorn" een permanent onderdeel van het eindproduct, dat een voering vormt om gaslekkage te voorkomen, of als een barrière om de verbinding te beschermen tegen de vloeistof die moet worden opgeslagen.

Filamentwikkeling is zeer geschikt voor automatisering en kent vele toepassingen, zoals leidingen en kleine drukvaten die zonder handmatige tussenkomst kunnen worden opgewonden en uitgehard. De controlevariabelen van het wikkelen zijn vezeltype, harsgehalte, wikkelhoek, sleep of breedte en dikte van de vezelbundel. De hoek waaronder vezels de prestaties van het eindproduct beïnvloeden. Grote "hoepels" zullen omtreks- of "barst" -sterkte verschaffen, terwijl patronen met kleinere hoeken (polair of spiraalvormig) een grotere treksterkte in de lengterichting zullen verschaffen.

Producten die momenteel met deze technologie worden geproduceerd, zijn onder meer buizen, golfclubs, membraanschalen voor omgekeerde osmose, peddels, fietsvorken, fietsvelgen, stroomvoorzieningen en transmissiestangen, drukvaten, raketschalen, vliegtuigrompen en lichtmasten, en jachtmasten.